قال المهدي (ع)
وَجهُ الاِنتِفاعِ بي في غَيبَتي ، فَكَالاِنتِفاعِ بِالشَّمسِ اِذا غَيَّبَتها عَنِ الاَبصارِ السَّحابُ

كيفيت بهره وري از من در دوران غيبتم ، همچون بهره وري از خورشيد در هنگامي كه ابرها آنرا از ديدگان مي پوشانند ، مي باشد 

قال المهدي (ع)
قَد آذانا جُهَلاءُ الشّيعَهِ وَ حُمَقاؤهُم ، وَ مَن دينُهُ جَناحُ البَعُوضَهِ اَرجَحُ مِنهُ

نادانان و كم خردان شيعه و كساني كه پرو بال پشه از دينداري آنان برتر و محكم تر است ، ما را آزار مي دهند

قال المهدي (ع)
ولا تَميلُوا عَنِ اليَمينِ وَ تَعدِلُوا اِلَي اليَسارِ ، وَاجعَلُوا قَصدَكُم اِلَينا بِالمَوَدَّهِ عَلَي السُّنَّهِ الواضِحَهِ

از راه راست به راه چپ منحرف نشويد ، و با مودت و دوستي نسبت به ما حركت مستقيم خود را بر آئيني روشن استوار سازيد .

قال المهدي (ع)
اَنَا المَهدِيُّ ، اَنَا قائِمُ الزَّمانِ ، اَنَا الَّذي اَملَاُها عَدلاً كَما مُلِئَت جَوراً .

منم مهدي ، منم قائم ، منم آنكه زمين را از عدالت پر گرداند ، همانگونه كه از ستم لبريز شده باشد .

امام صادق ( ع ) فرمودند : اگر زمين يك چشم بهم زدن از حجت تهى باشد ، اهل خود را فرو مى برد .

أبان مى گويد از امام صادق ( ع ) شنيدم كه مى فرمود : دنيا از بين نمى رود تا مردى از خاندان من ظهور كند ، مردى كه به شيوه حكومت آل داود ، داورى مىكند وبدون اينكه از كسى شاهد وگواهى بخواهد ، درباره هر كسى داورى مى فرمايد

امام صادق ( ع ):

هنگامى كه امام عصر بپاخيزد ، هيج سرزمينى باقى نمى ماند مگر اينكه در آن به يگانگى خدا ورسالت محمد ( ص ) گواهى داده مى شود

ابو بصير ، از امام باقر عليه السلام روايت كرده كه فرمود : حضرت قائم ( عليه السلام ) شباهتى با حضرت يوسف دارد . راوى مى گويد عرضكردم : آن چيست ؟ فرمود : سرگردانى وغيبت

منبع: غيبة الطوسي : ص 103

امام علي عليه السلام :

اصحاب حضرت مهدى عليه السلام همه جوانند وپيرى در ميان آنها جز تعداد بسيار اندكى نخواهند بود ، مانند سرمه در چشم ونمك در زاد وتوشه ، نمك كمترين جزء زاد وتوشه مى باشد .

منبع: النعماني : ص 315 ب 20 ح 10

امام صادق از امام علي عليه السلام : منتظر وآماده فرج بوده واز رحمت الهى مأيوس نگرديد . بهترين اعمال نزد خداوند متعال زمانيستكه بندهء مؤمن منتظر وآمادهء فرج باشد وكسيكه منتظر وآمادهء امر ما ( اهل بيت ) باشد مانند كسيتكه در راه خدا در خون خود بغلطد .

منبع: الخصال : ج 2 ص 610 - 616 و 625 ب 400 ح 10