الهی! فضل تو را كران نیست، و شكر تو را، زبان.
من بیتو دمی قرار نتوانم كرد احسان تو را شمار نتوانم كرد ، گر بر تن من زبان شود هر مویی یك شكر تو از هزار نتوانم كرد .
نويسنده : فاطمه شفيعي
علي(ع)،آن گوهرِ نابِ ولايت
همان شمشيرِ بُرّانِ عدالت
نخستين مردِ ميدانِ شهادت
كه شد قُربانيِ جهل و عِداوت
دليلِ بودنِ زهرايِ اَطهر
پس از فوتِ نبيِ حق ،پَيَمبر
همان دلسوز و دستگير غريبان
همان حامي زِ حقّ ِ بينوايان
همان شبگَردِ شبهايِ يتيمان
همان غمخوار غمهايِ يتيمان
همان حاكم كه ناله كرده در چاه
كه نامحرم زِ دردش ناشد آگاه
همان مردِ دليرِ بدر و خِيبَر
كه بر عالَم بُوَد تاجي و سرور
علي مولايِ ما،مولودِ كعبه
گرامي عابدِ معبودِ كعبه
علي ،مولايِ مظلومان عالم
منه شيعه به عشقِ تو ببالم